விஜயநகர அரசவையில் அடுத்த நாள் காலை. கோட்டைக் கோபுரங்கள் திலதளிக்க, முத்துச் சங்குகள் முழங்க, மாமன்னர் கிருஷ்ணதேவராயர் அவர்களின் நடராஜ சபை விமரிசையாகத் திறக்கப்பட்டது. அவையில் பலரும் பல விதமான கலையின் மீதான உரையாடலில் ஈடுபட்டு கொண்டிருந்தனர்.
அந்த நேரத்தில், ராஜகுரு தாத்தாச்சாரியாரின் அறிமுகத்துடன் ஒரு தத்துவஞானி வந்தார். உயர்ந்த தலையணை, அகன்ற தோள்கள், நெற்றியில் சிந்தூரம்—இவர் காணும்போதே அவருக்கு ஏதோ ஆத்ம ஞானம் இருக்குமென தோன்றியது.
அவர் ஆரம்பித்தார்:
> “இந்நிலையிலே நாம் பார்க்கும் அனைத்தும் மாயையே! நாம் சாப்பிடுவதாக எண்ணுவது கூட உண்மை அல்ல. எல்லாமே மனப் பிரமைதான்!”
அவையில் அசந்து போன முகங்கள். சிலர் தூங்கத் தொடங்கினார்கள் கூட!
அந்த வேளையில், வாயில் நுழைந்தார் நம் தெனாலிராமன். முகத்தில் எப்போதும் போல் ஏதோ உத்தி வருவது போல புன்னகை.
அவர் கேட்கிறார்:
> “ஓ… தத்துவஞானியே! நாம சாப்பிடுறதெல்லாம் பிரமையா? உண்மையில்லையா?”
ஞானி தலையை ஆட்டி,
> “ஆமாம்! உணவைக் கையில் எடுத்துக்கொள்வதும், நாக்கில் போட்டுப் பருகுவதும், வயிற்றில் சென்று நிறைவடைவதும் எல்லாம் நம்மைச் சுற்றியுள்ள மாயை. சுத்த மனத்தால் ஏற்படும் சிதம்பர ரகசியம்!”
ராமன் கூந்தல் கோர்த்தபடி ஒரு நிமிடம் யோசித்து சொல்கிறார்:
> “அப்படின்னா, இன்று மன்னர் ஏற்படுத்தியுள்ள அறுசுவை விருந்துக்கு எல்லோரும் வாருங்கள். நாம எல்லோரும் உணவு உண்போம். நீ மட்டும் உண்பதா என நினைத்துக்கொள்… வயிறு சோறோட நிரந்தோ!”
அவசரமா தத்துவஞானி விழித்தார்.
சபையினர் சிரிப்பில் குலுங்கினார்கள். மன்னர் மெத்தையில் சாய்ந்தபடி வயிறு கிளுங்க சிரித்தார்.
> “தெனாலிராமா! இந்த நகைச்சுவையும் கூர்மையான நுண்ணறிவும் நமக்கு தேவை. இன்று முதல் நீயே நம் அரண்மனை விகடகவி!”
அவையினர் கைகொட்டி அதைக் கலைப்படுத்தினர்.
இராஜகுரு தலையசைத்தே ஒப்புக்கொண்டார். மனசுக்குள் – “இவனால என்ன பண்ண முடியும்… ஆனால் மக்களுக்கு இவனே வேணும் போல இருக்கே!”
—
கதை முடிகிறது!
இது ஒரு புத்திசாலித்தனத்தோடு நகைச்சுவையை கலந்த கதை.