அக்பர் மன்னரின் காலத்தில் அவரது அரசவையில் பல விசித்திரமான வழக்குகள் வந்துகொண்டே இருக்கும். அவ்வளவாகவே அவரது நீதிபதி பீர்பாலும் அவற்றை தீர்க்க கூர்மையான புத்தியுடன் செயல்படுவார். அப்படிப்பட்ட ஒரு நாள், இருவருக்கு இடையே ஒரு வினோதமான வழக்கு முன்வைக்கப்பட்டது.
பிரச்சனையின் தொடக்கம்
அக்பர் மன்னரின் முன்னிலையில் தோற்றமான விவசாயி ஒருவன் கைகழுவிக்கொண்டபடியே ஆவலாக வந்து,
“மன்னா! எனக்கு நீதி வேண்டும்! என் சொந்த கிணற்றிலிருந்து இக்பால் கான் தண்ணீர் எடுத்து செல்கிறார். இதைத் தடுக்கவேண்டும்!” என்று முறையிட்டான்.
அந்த விவசாயி தன் நிலத்தில் பயிர்கள் வளர்த்துவந்தவன். அவருக்கு நீர் மிகவும் அவசியம். ஆனால், அவர் சொல்வது போல, அந்தக் கிணறு அவனுடையதா?
மன்னர் இவற்றைப் புரிந்துகொள்ள அந்த விவசாயியைக் கேட்டார்:
“அந்தக் கிணறு உண்மையிலேயே உன்னுடையதா?”
விவசாயி பணிவுடன்,
“ஆமாம் மன்னா, நான் அதனை இக்பால் கானிடமிருந்து வாங்கியிருக்கிறேன். ஒப்பந்தமும் செய்துள்ளேன்!” என்று சொன்னான்.
அப்போது, அருகே நின்ற இக்பால் கான் சிரித்தபடியே தலையசைத்தார். மன்னர் அவரைக் கேட்டார்,
“இது உண்மையா? கிணற்றை விற்றுவிட்டும் ஏன் இன்னும் அதில் இருந்து தண்ணீர் எடுக்கிறீர்கள்?”
தந்திரமான பதில்
இக்பால் கான் நிதானமாகச் சொல்லத் தொடங்கினார்:
“மன்னா! நான் உண்மையில் கிணற்றை விவசாயிக்கே விற்றேன். ஆனால், அதன் உள்ளிருக்கும் தண்ணீரை நான் விற்றதில்லை. கிணறு அவனுடையதாகலாம், ஆனால் அதிலிருக்கும் தண்ணீர் எனக்கே சொந்தம். எனவே, என் தண்ணீரை நான் எடுக்கத் தடை இல்லையே?”
அரசவையில் இருந்தவர்கள் இதைக் கேட்டவுடன் குழம்பிப் போயினர். சிலர் நகைக்க, சிலர் இதை ஏற்றுக்கொண்டு தலை அசைத்தனர். ஆனால் விவசாயி கோபத்துடன்,
“மன்னா! இதை எப்படி நீதி எனக் கூறலாம்? எனது கிணற்றில் இருந்தபடியே தண்ணீர் அவனுக்குச் சொந்தமாக இருக்க முடியாது!” என்று குற்றம்சாட்டினார்.
பீர்பால் இடையீடு செய்கிறார்
அக்கணமே பீர்பால், தன்னுடைய கூர்மையான புத்தியால் இதற்கு ஒரு தீர்வு கூறினார். அவர் அமைதியாக இக்பால் கானை நோக்கி,
“இக்பால் கான், நீ சொல்வது போல, நீர் கிணற்றை மட்டும்தான் விற்றிருக்கிறீர். அதிலிருக்கும் தண்ணீரை விற்றதாக இல்லை. சரி! அதில் உன் தண்ணீரை வைத்திருக்கலாமே. ஆனால், அது விவசாயிக்குச் சொந்தமான கிணற்றில் இருக்கிறது. எனவே, நீ அந்தத் தண்ணீரை அங்கு வைத்திருக்க அவனிடம் வாடகை கொடுக்க வேண்டும்!” என்றார்.
அரசவையில் சிரிப்பு வெடித்தது. அக்பர் மன்னரும் சிரித்தார். இக்பால் கான் முகம் சிவந்துபோய்,
“மன்னா! மன்னா! என்னை மன்னிக்க வேண்டும். இனி நான் அந்தக் கிணற்றில் உள்ள தண்ணீரைத் தொட மாட்டேன்!” என்று சமாதானமாகிக் கொண்டான்.
முடிவும் நீதியும்
இவ்வாறு பீர்பால் தனது புத்திசாலித்தனத்தால் ஒரு விஷயத்தை எளிதாகத் தீர்த்துவிட்டார். விவசாயி சந்தோஷமாகக் கிணற்றை முழுமையாகப் பெற்றார். அக்பர் மன்னர் பீர்பாலை பாராட்டி, அவருக்கு மாலையும் நகைகளும் பரிசாக வழங்கினார்.
கதையின் நீதிக்குறிப்பு
எப்போதும் நேர்மையாக இருக்க வேண்டும்.
புத்திசாலித்தனத்தால் எந்த ஒரு பிரச்சனையையும் தீர்க்கலாம்.
மற்றவர்களை ஏமாற்ற நினைத்தால், அது நம்மையே திருப்பி பாதிக்கும்.
இது போன்ற நீதிகதைகள், நம் வாழ்க்கையில் எவ்வாறு புத்திசாலித்தனமாக செயல்பட வேண்டும் என்பதற்கான உயரிய பாடங்களை கற்றுத் தருகின்றன.
