”
விஜயநகரத்தின் அரசர் கிருஷ்ணதேவராயர், தம் தாயின் திவசம் (வார்ஷிகம்) நடத்தும் நாளில், ஒரு தீர்க்கமான சோகத்தை அரசவையில் பகிர்ந்தார்:
> “என் தாயார் மரணத்துக்கு முன் ஒரு ஆசை கூறினார் – ‘மரணத்திற்கு முன் ஒரு மாம்பழம் சாப்பிடணும்’ என்றார். ஆனால் அந்த மாம்பழம் வருவதற்குள் என் தாயார் இறந்துவிட்டார். இப்போ என் தாயாரின் ஆத்மா சாந்தியடைய என்ன செய்யணும்?”
அதை கேட்ட உடனே, பெராசைமிக்க புரோகிதர்கள் வாயை ஊதினர்!
> “அரசே! தாங்கள் 108 தங்க மாம்பழங்களை செய்து, ஒவ்வொன்றையும் வெள்ளித் தட்டில் வைத்து, 108 அந்தணர்களுக்கு தானமாக கொடுத்தால், தாயார் சந்தோஷமாக ஸ்வர்க்கத்தில் மாம்பழம் கடித்து இருக்கலாம்!”
இராயர் அதை போலவே செய்தார் – தங்கமும் போனும் வெள்ளியும் அந்தணர்களும் களிக்க களிக்க!
ஆனால் இந்த மாம்பழ திட்டத்தில் தெனாலிராமன் ஓர் ‘அறியப்பட்ட அவமானத்தை’ கண்டான் – “இது அத்தனையும் பெராசைதான்!” என முடிவு செய்து, புது திட்டம் போட்டான்.
—
அடுத்த நாள்: தெனாலிராமனின் வீட்டு திருவிழா!
> “இன்று என் தாயார் திவசம்! தயவு செய்து வரணும்…” என்று சொன்னவர், புரோகிதர்களை வீட்டுக்குள் அழைத்து வைத்தார்.
வீட்டு வாசல் பூட்டி, சமையலறைக்கு சென்று ஒரு பெரிய கரண்டியை அடுப்பில் பழுக்கக் காய்ச்சினார்.
அதற்குப் பிறகு…
> “எல்லாரும் கை நீட்டுங்க… இதுதான் என் தாயார் கடைசி ஆசை!”
காய்ந்த கரண்டி ஒவ்வொரு புரோகிதரின் கையிலும் ஒட்டியது – “ஐயய்யோ! சுடுது!” என்று ஒரே அலறல்!
—
அடுத்த காட்சி:
புரோகிதர்கள் நேராக அரசரிடம் புகார் சொன்னார்கள் – “அய்யா! இந்த ராமன் எங்களை கரண்டியால் சுட்டுப் போட்டான்!”
அரசன் அதிர்ச்சி!
அப்போ ராமன் மேடையில்:
> “மன்னா! என் தாயார் இறக்கும் முன் ஒரு ஆசை சொன்னாள் – ‘என் கையில் சுடுகாய்ந்த கரண்டியை வைக்கணும்!’ நானும் கரண்டி சூடு செய்யப்போனேன். ஆனால் வரைக்கும் அவள் உயிர் பிரிந்தது. அதான் இப்போ இந்த அந்தணர்களுக்குச் சூடு போட்டு அவளுடைய ஆத்மா சந்தோஷப்படட்டும்’ன்னு செய்யணும்னு நினைத்தேன்!”
அரசர் சிரித்து சிரித்து சாக வருகிறார்!
> “ஐயா! தங்கமாம்பழம் கொடுக்கும்போது ஒப்புக்கிட்டீங்க… கரண்டி சூடு வந்ததா கவலையா? இதுவும் ஒரு ‘திவசக் காதை’தான்!”
—
இறுதியில்:
பெராசை பிடித்த அந்தணர்கள் மாண்பும் மரியாதையும் இழந்தனர். தெனாலிராமன் தன் நுட்ப அறிவால் — மீண்டும் மன்னரிடம் பாராட்டைப் பெற்றார்!
—