விஜயநகர சாம்ராஜ்யத்தில் ஆண்டு தோறும் தசரா விழா மிகப்பெரிய விழாவாக கொண்டாடப்படும். அந்த விழா கொண்டாட்டத்தில், அரசவையில் மிக முக்கியமான வரவேற்புகளும், அறிவு மோதல்களும் நடத்தப்படும். ஒருமுறை, அந்த விழாவுக்காக தஞ்சாவூரிலிருந்து ஒரு புகழ்பெற்ற பண்டிதர் அழைக்கப்பட்டார். அவரைப் இளவரசி மோகனாங்கி தனிப்பட்ட முறையில் அழைத்திருந்தாள்.
அந்த பண்டிதர் தத்துவஞானம் மற்றும் மதவியல் விஷயங்களில் வல்லவர் என்று எல்லோருக்கும் அறிமுகம். ஆனால், அந்த பண்டிதர் அங்கு வந்து பேசினால் இராஜகுரு வாதத்தில் தோற்றுவிடக்கூடும் என்பதால், அவருக்கு பயந்த இராஜகுரு அரசவைக்கே வரவில்லை!
அவருக்கு பதிலாக, அவர் நெருங்கிய நண்பரான அரங்காச்சாரியாரை மட்டும் அனுப்பி வைத்தார். அரசவையில், அரங்காச்சாரியார் பெரிய சத்தத்துடன், “இராஜகுரு வரவில்லை. அவர் மிக அதிகமாக சிந்திப்பதால் அவருக்குப் ‘மூளைக் கொதிப்பு’ வந்துவிட்டது!” என்று பெருமிதமாகச் சொன்னார்.
இதைக் கேட்ட தெனாலிராமன் துள்ளியாய் எழுந்து,
“ஆஹா! நம் இராஜகுருவின் மூளை சிந்திப்பதினால் கொதிக்கிறதாம்! என் கண்கள் அதிகம் படிக்கிறதினால் எனக்குக் ‘கண் கொதிப்பு’ வந்தது போலவே இருக்கிறது!” என்று சொன்னார்.
அரசரும் துள்ளிக்கொண்டு,
“இதில் ஆச்சரியம் என்ன இருக்கிறது? தெனாலிராமனைவிட அதிகம் படிக்கும் தாத்தாச்சாரியாருக்கு கண் எரிச்சல் வரவில்லை. ஆனால் ஞானிகள் சங்கரர், இராமானுஜர், மத்வாச்சாரியர் ஆகியோருக்கு கூட இந்த ‘மூளைக் கொதிப்பு’ வந்ததில்லையே!” என்றார்.
அதற்குத் தெனாலிராமன் நிதானமாக,
“அரசே! அதிகமாக படிப்பதாலோ, சிந்திப்பதாலோ இப்படியான வியாதிகள் வராது. ஆனால், ஒருவர் தங்களைப்பற்றி தான் தான் தொடர்ந்து சிந்தித்தால் தான் மூளைக் கொதிப்பாகட்டும், தலையெதிரியாகட்டும் ஏதாவது வந்துவிடும்!” என்று சொல்ல, அவையினர் எல்லோரும் வாய் பிளந்த சிரிப்புடன் ஆரவாரம் செய்தனர்.
இதைக் கேட்ட அரங்காச்சாரியார் ஆத்திரத்துடன்,
“இராமா! நம் இராஜகுரு உன்னைவிட உயர்ந்தவர். அவர்தான் சபையில் முதல் மரியாதையை பெறுகிறவர். முதலில் அவர்தான் கவனிக்கப்பட வேண்டும்!” என்று கூறினார்.
அதற்குத் தெனாலிராமன்,
“நாம் சின்னஞ் சின்ன விஷயங்களில் கூட முதன்மை தருவது எல்லாம் சிக்கனமானது. உதாரணத்திற்கு, நாம் காலை எழுந்தவுடன் முகத்தை கழுவுவதற்கு முன்னால் முதலில் கைகால்களைத்தான் கழுவுகிறோம். இதனால் கைகால்கள் முகத்தைவிட சிறந்தவை என்று சொல்லலாமா?” என்றார்.
அதைக் கேட்ட சபை மறுபடியும் சிரிப்பில் முழங்கியது.
அரங்காச்சாரியாரோ, தம் ராஜகுருவின் சார்பாக அவமானத்தால் தலைகுனிந்தார்.
—
இந்தக் கதையில் தெனாலிராமனின் நகைச்சுவை, அறிவுத்திறன் மற்றும் அரசவையில் நடக்கும் சிக்கல்களை சமாளிக்கும் விதம் ஒரு வீரவீரக் கலைக்காரனாகவே இருக்கிறது!