முன்னொரு காலத்தில், ஒரு கிராமத்தில் பிராமணர் ஒருவர் வாழ்ந்து வந்தார். அவருக்கு மாய மந்திரங்கள் பற்றிய ஆழமான அறிவும், அதனைச் செயல்படுத்தும் வசிய வித்தையும் இருந்தது. மக்கள் அனைவரும் அவரை பெருமையுடன் போற்றினர், ஏனென்றால் அவர் வானத்தில் கிரகங்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட நிலையில் இணையும் நேரத்தில் ஒரு மந்திரத்தைச் செபித்தால், வானத்திலிருந்து தங்கம், வெள்ளி, வைரம், முத்து, கோமேதகம், கெம்பு போன்ற நவரத்தினங்கள் மழையாகப் பொழியும் என்பதற்கான திறமை அவரிடம் இருந்தது!
அந்தக் காலத்தில், போதிசத்துவர் அந்த மந்திர குருவிடம் சீடராக இருந்தார். ஒரு நாள், குரு மற்றும் சீடர் சேர்ந்து ஒரு குறிப்பிட்ட காரியத்திற்காக தூர நாட்டுக்கு பயணமானார்கள். அவர்கள் செல்லும் வழியில் ஒரு ஆபத்தான காடு இருந்தது. அந்தக் காட்டில் “ஆளனுப்பிகள்” என்றழைக்கப்படும் ஐந்நூறு திருடர்கள் குடியேறி இருந்தனர்.
“ஆளனுப்பிகள்” என்ற பெயர் ஏன்?
இந்த திருடர்கள் ஒரு சாடிஸ்டிக் முறையைப் பயன்படுத்துவார்கள். அவர்கள் யாரேனும் இருவரை வழியில் பிடித்தால், ஒருவரை மிரட்டலாக வைத்துக் கொண்டு, மற்றொருவரை விடுபணம் வாங்கிக்கொண்டு வருமாறு அனுப்பிவிடுவார்கள். அதனால், “ஆளனுப்பிகள்” என பெயர் பெற்றனர்.
திருடர்களின் கையில் அகப்பட்ட குரு
காடு கடந்து செல்லும்போது, குரு மற்றும் சீடர் இருவரும் திருடர்களால் பிடிபட்டார்கள். வழக்கம் போல, சீடரை அனுப்பி, குருவை வைத்துக்கொண்டனர். சீடர் போதிசத்துவர், “குருவே, நான் விரைவில் திரும்பி வருகிறேன். நீங்கள் பயப்படாதீர்கள். ஆனால் தயவுசெய்து, உங்கள் நவரத்தின மந்திரத்தை உச்சரிக்காதீர்கள். அது பெரும் அழிவை ஏற்படுத்தும்!” என்று கூறிச் சென்றார்.
ஆனால் அந்த இரவில், கிரகங்கள் உச்ச நிலையில் ஒருங்கிணைந்தன. குரு நினைத்தார்,
“நான் ஏன் இங்கு அசம்பாவிதமாக கட்டப்பட்டிருக்க வேண்டும்? நான் மந்திரம் உச்சரித்தால், நவரத்தின மழை பெய்து, திருடர்களுக்கு பணம் கொடுத்து விடுதலையாகலாம்!”
நவரத்தின மழையின் மோசமான விளைவு
அப்படி நினைத்த அவர், திருடர்களை அழைத்து,
“எனக்கு தேவையான பூஜை செய்யுங்கள்; நான் உங்களுக்கு செல்வம் பொழியச் செய்வேன்!” என்று கூறினார்.
திருடர்கள் அவர் கூறியபடி செய்து விட்டதும், குரு வானத்தை நோக்கி மந்திரம் உச்சரித்தார். உடனே வானத்திலிருந்து பெரும் நவரத்தின மழை பெய்யத் தொடங்கியது! திருடர்கள் முத்து, வைரம், தங்கம், கோமேதகம் போன்றவற்றை கொண்டாடி கொள்ளையடித்தார்கள்.
அவர்கள் நகரும்போது, அவர்களை ஒரு இரண்டாவது திருடர் கூட்டம் வழியில் பிடித்தது. அந்த கூட்டம் கேட்டது:
“உங்களிடம் எவ்வளவு செல்வம்? எங்கிருந்து வந்தது?”
முதலாவது கூட்டத்தினர் பதிலளித்தனர்:
“இந்த பிராமணர்தான் வானத்திலிருந்து நவரத்தின மழை பெய்யச் செய்தார். அவனைக் கொன்று அவன் மந்திரத்தை நம்மிடமே வைத்துக்கொள்ளலாம்!”
அந்த மறுமணக்கும் இரண்டாவது கூட்டத்தினர், குருவை பிடித்து,
“உங்கள் மந்திரத்தை மீண்டும் உச்சரிக்கச் சொல்லுங்கள்!” என்று கட்டாயப்படுத்தினார்கள்.
ஆனால் குரு கூறினார்,
“இப்போது கிரகங்கள் ஒன்றிணைந்தது இல்லை. அடுத்த மழைக்கு இன்னும் ஒரு வருடம் ஆகும்.”
இதைக் கேட்ட இரண்டாவது திருடர் கூட்டம் கொதித்து,
“முன்னே வந்த திருடர்களுக்கு உடனே மழை பெய்யச் செய்துவிட்டாய்! எங்களை ஏமாற்ற நினைக்கிறாயா?” என்று கூறி, குருவை கொன்றுவிட்டனர்.
இரண்டு திருடர் கூட்டங்களும் நவரத்தினங்களைப் பெற தங்கள் இடையே போர் தொடுக்க, அவர்கள் அனைவரும் ஒருவரையொருவர் கொன்றுகொண்டனர்!
அழிவின் முடிவு
ஆயிரம் திருடர்களில், இருவரே உயிருடன் மீந்தார்கள். அவர்கள் கொள்ளை மூட்டைகளை காட்டில் மறைத்து வைத்துவிட்டு, ஒருவன் உணவிற்காக கிராமத்திற்குப் போனான், மற்றொருவன் காவலாக இருந்தான்.
காவல் திருடன் எண்ணினான்:
“என் கூட்டாளி திரும்பி வந்ததும் அவனை கொன்றுவிட்டால், முழுப் பொக்கிஷமும் எனக்கு வந்துவிடும்!”
அதே நேரத்தில், உணவுக்குச் சென்ற திருடன் எண்ணினான்:
“நான் சாப்பிடும் சோற்றில் விஷம் கலந்துவிட்டு, அவனை கொன்றுவிட்டால் முழுப் பொக்கிஷமும் எனக்கு வந்துவிடும்!”
அவன் உணவுடன் திரும்பி வந்தவுடன், காவல் திருடன் அவனை வாளால் வெட்டிக் கொன்றுவிட்டான். பிறகு, அவன் விஷம்கலந்த உணவைச் சாப்பிட்டு, அவனும் இறந்துவிட்டான்!
போதிசத்துவர் திரும்பி வந்தார்
சில நாட்கள் கழித்து, போதிசத்துவர் பணத்துடன் திரும்பி வந்தார். ஆனால் அங்கு கிடந்த பிணங்களைப் பார்த்ததும்,
“குருநாதா! நான் எச்சரித்தும், நீங்கள் அதை கேளாமல் நடந்ததால், உங்கள் இறப்புக்கு காரணமாகிவிட்டது!” என்று துயரமடைந்தார்.
அவரது குருவை தகனம் செய்த பிறகு, காட்டு வழியில் சென்று ஆயிரம் பிணங்களைப் பார்த்து,
“தன் லாபத்திற்காக மட்டும் செயல்படும் மனிதன், இறுதியில் தன்னை அழித்து விடுவான்!” என்று பாடி, அங்கிருந்து தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தார்.
கதையின் நெறி
பேராசை பெருநாசத்துக்கே வழிவகுக்கும்.
ஒருவரின் அறிவில்லாத செயலால் பல பேருக்கு துன்பம் ஏற்படலாம்.
தனலாபத்திற்காக செய்யப்படும் தவறான முயற்சிகள், இறுதியில் முற்றிலும் அழிவையே விளைவிக்கும்.
இக்கதை, தவறான ஆசை மனிதனை எங்கே அழைத்துச் செல்லும் என்பதை உணர்த்தும் ஓர் உவமைக்கதை!
