அஸ்தினாபுரம் மஹாராஜா சந்தனு, தனது மகன் தேவவிரதனுடன் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்து வந்தார். தேவவிரதன் சிறந்த யோாதாவாகவும், புத்திசாலியாகவும் வளர்ந்திருந்தான். தந்தையின் பெருமைமிக்க வாரிசாக, ராஜ்யத்தை வெகுவாக அணுகி, வழிநடத்தக்கூடியவன் அவன். சந்தனுவும் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்ந்து வந்தார்.
சந்தனுவின் மனக்கவலை
ஆனால், காலத்தின் ஓட்டத்தில், மன்னரின் முகம் மெல்ல மெல்ல மலிந்துவிட்டது. அவர் முந்தையபோல் மகிழ்ச்சியாக இல்லாதது தேவவிரதனுக்குப் புரிந்தது. அன்று ஒரு மாலை, அரண்மனைத் தோட்டத்தில் தந்தை தனியாக உட்கார்ந்து வெறுமையாக வானத்தை நோக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
“தந்தையே! உங்களுக்கு என்ன ஆகிவிட்டது? ஏன் இப்படி ஒருபக்கம் திரும்பிப் பேசாமல் இருக்கிறீர்கள்?” என்று தேவவிரதன் அருகில் வந்து கேட்டான்.
சந்தனு அதற்குச் சற்றே சிரித்து, “எதுவும் இல்லை மகனே!” என்று அசால்டாகப் பேசினார். ஆனால் தேவவிரதன் தெரிந்துகொண்டுவிட்டான் – இதற்கு பின்னால் ஏதோ இருக்கிறது.
நாட்கள் செல்லச் செல்ல, சந்தனுவின் கவலை இன்னும் அதிகமாகிக் கொண்டே போனது. அரசர் கூட்டத்திலும் அவர் மெளனமாக இருந்தார். தேவவிரதன் இதைப் பொறுக்க முடியாமல், மன்னரின் உறவினர்களைப் கேட்டான். எவருக்கும் காரணம் தெரியவில்லை.
இன்னும் சில நாட்கள் கழித்து, அரண்மனையின் சாரதி ஒரு விஷயத்தை தேவவிரதனிடம் சொன்னான்.
“அரசகுமாரா! ஒரு நாள் மன்னர் யமுனை ஆற்றங்கரையில் சென்றபோது, அங்கு ஓர் அழகிய பெண்மணியை பார்த்தார். அவர் செம்படவர் குலத்துக்கேற்ப மலைப்பகுதியில் வாழ்ந்தவள். அந்தச் சந்திப்பின் பிறகு, ராஜா மனதளவில் மிகவும் மாறிவிட்டார். அவருக்கு அந்தப் பெண்ணை மணம் செய்வதற்கே ஆசை. ஆனால் அவரைப் பெற்றோர் ஒப்புக்கொள்ள ஒரு நிபந்தனை வைத்துள்ளனர்.”
தேவவிரதனின் தீர்மானம்
தேவவிரதன் உடனே அந்தச் செம்படவர் தலைவனைச் சந்திக்க முடிவுசெய்தான். குதிரையை ஏறி, செம்படவ குலத்திற்குச் சென்றான். அவன் வந்ததும் தலைவன் மரியாதையுடன் வரவேற்றான்.
“செம்படவர் தலைவரே! என் தந்தை, உங்கள் மகளுடன் திருமணம் செய்ய விரும்புகிறார். ஆனால் ஏதோ ஒரு நிபந்தனை இருக்கிறது என்று கேட்டேன். அதை நீங்க கூறினால், அதை தீர்ப்பதற்கான வழியை நான் காணமுடியும்,” என்று தேவவிரதன் கேட்டான்.
செம்படவர் தலைவன் சிரித்து, “தங்கள் மன்னர் சிறந்தவரே! எனக்கு அவரிடம் எந்தத் தயக்கமும் இல்லை. ஆனால் என் மகளுக்குப் பிறக்கும் பிள்ளை அஸ்தினாபுரத்தின் அரசனாக அமைய வேண்டும். ஏனெனில் அரசருக்கு ஏற்கனவே நீர் வாரிசாக உள்ளீர். எனவே இந்தப் பிறந்த மகனுக்கு முடிச்சியமளிக்க முடியாது. இதுவே என் ஒரே நிபந்தனை!”
இதை கேட்டதும், தேவவிரதன் ஒரு கணம் யோசித்து, பின் தன்னம்பிக்கையுடன், “இதற்காகவே என் தந்தையின் மகிழ்ச்சி தடுக்கப்படக் கூடாது! அரச அரியணை எனக்கு தேவையில்லை. என் தந்தைக்குப் பிறக்கும் பிள்ளையே அஸ்தினாபுரத்தின் அடுத்த அரசன்! இதற்காக நான் சத்தியம் செய்கிறேன்!”
செம்படவர் தலைவன் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்து, “அரசகுமாரா! நீர் மிகப்பெரிய உறுதி கொண்டவர். ஆனால் ஒரு சந்தேகம்! உமக்கு பிற்காலத்தில் யாராவது புத்திரன் பிறந்தால், அவரும் சিংஹாசனத்தை ஏற்க விரும்பலாம். அப்போது என்ன செய்வீர்கள்?”
அந்த வார்த்தையை கேட்டதும், தேவவிரதன் மேலும் தன் முடிவில் உறுதியாகி, “என் வாழ்க்கை முழுவதும் நான் பிரம்மச்சரியமாக இருப்பேன்! திருமணம் செய்யவும் இல்லை, வாரிசு ஏற்படுத்தவும் இல்லை!”
அந்தக் காட்சி பார்ப்பதற்கு வியப்பாக இருந்தது. விண்ணில் இருந்து மலர்களும் விழுந்தன. தேவர்கள் “பீஷ்மன்! பீஷ்மன்!” என்று மகிழ்ச்சியில் கூச்சலிட்டனர்.
அன்று முதல் தேவவிரதன் “பீஷ்மர்” என அழைக்கப்பட்டார்.
அந்த உறுதியான வார்த்தைகளின் பின், செம்படவர் தலைவன் மகிழ்ச்சியுடன் திருமணத்திற்கு சம்மதம் அளித்தார். தேவவிரதன் சந்தியவதியை அழைத்து, தன் தந்தை சந்தனுவிற்கு ஒப்படைத்தான். மன்னர் சந்தனு மகிழ்ச்சியில் திளைத்தார்.
கதையின் இறுதி
இந்தச் செயலால் தேவவிரதன் உலகுக்கு அறிமுகமானான் – தியாகத்தின் பரம்பரை என்ற பெருமையுடன். அரசரின் மகிழ்ச்சிக்காக தனது சொந்த வாழ்க்கையையே அர்ப்பணித்தவன்! இதனால் தான் பீஷ்மர் என்ற பெயரே அவனுக்கு நிலைத்தது.
இதுவே பீஷ்மரின் முதல் பெரிய தீர்மானம்!
