அந்த இரவு வியாசருக்கு உறங்கவே முடியவில்லை. மகாபாரதம் என்று ஓர் அதிசயக் கதையை உருவாக்கியிருந்தாலும், அதை உலகிற்கு எப்படி வழங்குவது என்பது அவருக்குத் தெரியவில்லை. யாராவது எழுதித் தர வேண்டும். ஆனால் யார்?
அவர் கண்களை மூடித் தியானத்தில் அமர்ந்தார். பிரம்ம தேவரை வழிபட்டார். சிறிது நேரம் கழித்து, அன்னாரே அவரது முன் தோன்றினார்.
“என்ன விஷயம், வியாசா?” என்று கேட்டார் பிரம்மா.
வியாசர் பணிவுடன் வணங்கி, “பகவானே! நான் மகாபாரதக் கதையை உருவாக்கிவிட்டேன். ஆனால் அதை எழுதுவோர் பூமியில் யாரும் இல்லை. என்ன செய்வது?”
“விநாயகரைத் தியானம் செய், அவர் உனக்குத் துணை செய்வார்,” என்று சொல்லிவிட்டுப் பிரம்மா மறைந்துவிட்டார்.
வியாசர் உடனே விநாயகரைத் தியானம் செய்தார். அடடா! அசைவின்றி அமர்ந்திருந்த இடத்தில், கண்முன்னே விநாயகர் தோன்றினார்.
“வியாசா! ஏன் என்னைத் தியானித்தாய்?”
“பெருமானே! நான் ஒரு கதையை எழுதிக்கொள்ள வேண்டும். அதற்கு நீரே எழுத வேண்டுமென்று விரும்புகிறேன்!”
விநாயகர் சிறிது சிரித்தார். “நான் எழுதுவேன்… ஆனால் ஒரு நிபந்தனை! என் எழுத்தாணி ஒருபோதும் நின்றுவிடக்கூடாது. நீ தடையின்றி கதை சொன்னே ஆக வேண்டும்!”
வியாசர் சிறிது யோசித்தார். “நான் சொல்லும் பாடல்களின் பொருள் புரிந்த பிறகே எழுதவேண்டும்!”
“அது பரவாயில்லை!” என்று சொல்லி விநாயகர் சம்மதித்தார்.
அவ்வாறே, மகாபாரதம் தொடங்கியது. விநாயகர் எழுத தொடங்க, வியாசர் தொடர்ந்து பாடல்களை சொல்லத் தொடங்கினார். ஆனால் சில பாடல்கள் மிகவும் ஆழமான அர்த்தமுடையனவாக இருந்ததால், விநாயகர் சிறிது யோசிக்க நேர்ந்தது. அந்த இடைவேளையைப் பயன்படுத்தி, வியாசர் அடுத்த அத்தியாயங்களை மனதில் அமைத்துக் கொண்டார்.
அந்த கதையை முதலில் அவருடைய மகன் சுக முனிவருக்கு உரைத்தார். பிறகு அவருடைய சீடர்களுக்கு. இவ்வாறே அது தலைமுறை தலைமுறையாக பரவியது.
மகாபாரதம் மக்களிடம் எப்படி வந்தது?
நாட்கள் கடந்தன. ஒரு நாள், பரீக்ஷித்து மகாராஜாவின் மகன் ஜனமேஜயன் யாகம் நடத்தியிருந்தான். அப்போது வைசம்பாயனர் மகாபாரதக் கதையை முழுவதுமாக விவரிக்கத் தொடங்கினார்.
அதை வேறு பலரும் கேட்டார்கள். சூதர் அந்த கதையை நைமிசாரண்யத்தில் தவமிருக்கும் முனிவர்களுக்கு எடுத்துரைத்தார். “நான் மகாபாரதத்தைக் கேட்டிருக்கிறேன். அந்த கதையை இப்போது உங்களுக்கும் சொல்வேன்,” என்றார். முனிவர்கள் ஆர்வமுடன் அதைச் சூழ்ந்து கொண்டனர்.
பாண்டவர்கள் – கௌரவர்கள்
அந்தக் கதை ஆரம்பமானது சந்தனு மன்னனால். அவரின் வாரிசாக விசித்திரவீர்யன் ஆட்சிக்கு வந்தார். அவருக்கு இரண்டு மகன்கள் – திருதராஷ்டிரன், பாண்டு. திருதராஷ்டிரன் பிறவியிலேயே கண்பார்வையற்றவனாக இருந்ததால், அரசியலுக்கு பாண்டுவை தேர்ந்தெடுத்தனர்.
ஆனால் பாண்டு ஒரு தவறினால் வனத்திற்கு சென்று தவ வாழ்க்கையைத் தொடங்கிவிட்டார். அங்கேயே அவர் உயிரிழந்தார். அவரது மனைவிகள் குந்தி, மாதிரி ஆகியோர் பாண்டவர்களைப் பெற்றனர். தருமன், பீமன், அர்ஜுனன், நகுலன், சஹதேவன் – இவர்களே பஞ்சபாண்டவர்கள்.
அஸ்தினாபுரத்துக்கு திரும்பிய பாண்டவர்களைப் பார்க்க, கௌரவர்கள் மகிழ்ந்தனர். இல்லை, பொறாமை கொண்டனர்! அவர்கள் பாண்டவர்களை அழிக்க பலதரப்பட்ட சூழ்ச்சிகள் தொடங்கினர். இறுதியில், இரு தரப்பினரும் தங்களுக்கென தனி இராஜ்யம் உருவாக்கிக் கொண்டனர்.
சூதாட்டம் – வனவாசம் – போர்க்களம்
பாண்டவர்களும், கௌரவர்களும் சூதாடினர். சகுனி தனது சூழ்ச்சியால் தருமபுத்திரரைத் தோற்கடித்தார். அதன் விளைவாக, பாண்டவர்கள் பதின்மூன்று ஆண்டுகள் வனவாசம் அனுபவிக்க நேரிட்டது.
அதன் பின், இராஜ்யத்தை மீட்க வந்த பாண்டவர்களை, துரியோதனன் நிராகரித்தான். இதனால் தான் மகாபாரதப் போர் வெடித்தது.
அந்தப் போரில், பீஷ்மர், திருதராஷ்டிரனின் புதல்வர்கள், கர்ணன், அசுவத்தாமா – பலர் வீழ்ந்தனர். இறுதியில், பாண்டவர்கள் வென்றனர்.
மகாபாரதத்தின் முடிவு
முப்பத்தாறு ஆண்டுகள் ஆட்சி செய்த பாண்டவர்கள், தங்கள் பேரன் பரீக்ஷித்துக்கு முடிசூட்டி, துறவி வாழ்க்கையைத் தொடங்கினர்.
மகாபாரதம் என்பது வெறும் ஒரு போர் கதை அல்ல. அது தர்மத்தின் வெற்றிக்கதை. சகோதரத்துவத்திற்கான பாடம். இதனை கேட்டும் படித்தும் உலக மக்கள் நற்பண்புடையவர்களாக மாற வேண்டும்!
