ஒரு காலத்தில், காசி நகரில் போதி சத்துவர் ஒரு வியாபாரியாகப் பிறந்து, வெற்றிகரமாக வாழ்ந்து வந்தார். அவர் வியாபாரம் செய்ய நாடோடி வாழ்க்கை வாழ்ந்தார். அந்த வழியில் பல கிராமங்களுக்கும் சென்று வந்தார்.
அதே நகரத்தின் எல்லைப்புறத்தில் ஓர் சிறிய கிராமம் இருந்தது. அந்தக் கிராமத்தில் பெரும்பாலானோர் தச்சு வேலை செய்து வாழ்ந்தனர். அவர்களில் ஒருவன் வயதான ஒரு தச்சன். வழுக்கைத்தலை கொண்டிருந்த அவனது தலையைப் பார்க்கும்போது, அது முழுமையாக பளபளத்தது. ஒளிவீசும் பித்தளை சட்டியைப் போல அது மின்னியது.
ஒருநாள், வழுக்கைத்தலையன் ஒரு பெரிய மரத்தினை வெட்டிக்கொண்டு, புதிய மரப்பணிகளைச் செய்யத் தொடங்கினான். வேலை செய்து கொண்டிருக்கும்போது, வெயிலின் தாக்கம் அதிகமாக, அவனது தலை மேலும் பிரகாசிக்கத் தொடங்கியது.
இப்போது அவனது தலையைப் பார்த்த ஒரு கொசு, அதனை ஒரு பெரிய கறுப்புநிறக் கல்லாக நினைத்து, அதன் மீது அமர்ந்தது. வெயிலில் சூடாகியிருந்த அந்தத் தலையில் கொசு சில நேரம் இன்பமாக உலாவியது. அதன்பின், அதே இடத்தில் அது தனது வேலைக்குப் பிரவேசித்தது—அதாவது, மனித இரத்தம் உறிஞ்கத் தொடங்கியது.
முட்டாள்தனமான தீர்வு
வழுக்கைத்தலையன், தன் தலைமீது கொசு ஒட்டிக் கொண்டு கொந்தளிப்பதை உணர்ந்தான். அருகில் இருந்த தனது மகனிடம், “பையா! என் தலைமீது ஒரு கொசு அமர்ந்து என்னை கடிக்கிறது. அதை விரட்டி விடு!” என்றான்.
அந்தக் குழந்தை, “அப்பா, கவலைய வேண்டாம்! நான் ஒரே அடியில் அதை அழித்துவிடுகிறேன்!” என்று உறுதியுடன் கூறியது.
அந்த நேரத்தில், போதி சத்துவர் அந்தக் கிராமத்திற்கு வியாபாரத்திற்காக வந்திருந்தார். தச்சன் வேலை செய்யும் இடத்திற்கு அருகிலேயே அவர் தங்கியிருந்தார்.
தந்தை மீண்டும், “அட…அந்தக் கொசுவை விரட்டிவிடு!” என்று கூறினான்.
மகன், தந்தையின் வார்த்தைகளை மெய்ப்பித்து, அவனது பின்னால் இருந்த கூர்மையான கோடாலியை எடுத்து, முழுப் சக்தியுடன் கொசுவின் மீது அடிக்க முனைந்தான்.
அவன் நினைத்தது என்ன? – “ஒரே அடியில் கொசுவைப் போக்கிவிடலாம்!”
ஆனால் நடந்ததென்ன?
கூர்மையான அந்தக் கோடாலி கொசுவை மட்டும் அல்ல, வழுக்கைத்தலையனின் தலையையே இரண்டு துண்டுகளாக வெட்டியது!
போதி சத்துவரின் உணர்வு
இந்தச் சம்பவத்தை தனது கண்களால் பார்த்த போதி சத்துவர் அதிர்ச்சி அடைந்தார். மகன் தன்னுடைய அறிவிலியாத தன்மையால் தந்தையின் உயிரையே பறித்துவிட்டான்.
அவர் தன் மனதில் ஒரு சிந்தனையை உருவாக்கிக்கொண்டார்:
“அறிவுள்ள எதிரியை விட, அறிவில்லாத நண்பர்களே மிகவும் மோசம்! விரோதிகள் பழிக்கஞ்சி, பகைமையை குறைத்து, உயிரைக் காப்பாற்ற முயற்சிப்பார்கள். ஆனால் அறிவில்லாத நண்பர்கள், உதவி செய்யவேண்டும் என்று நினைத்தும், பெரிய நட்டத்தை ஏற்படுத்திவிடுவார்கள்.”
அவர் அந்தக் கொடூரமான சம்பவத்தை நினைத்துக் கொண்டு, தன் உள்ளத்திலிருந்து ஒரு பாடலாக ஒரு உவமையை வழங்கினார்:
“அறிவில்லாத நண்பர்கள் மிகவும் ஆபத்தானவர்கள்!
ஒரே கொசுவைப் போக்குவதற்காக, தந்தையின் தலையையே வெட்டிய மகனைப் பார்!”
பின்னர், அந்த மகனும், கிராமவாசிகளும் தங்கள் தவறை உணர்ந்தனர். ஆனால் எதுவும் செய்ய முடியாத நிலை ஏற்பட்டுவிட்டது. கிராம மக்கள் அந்த வழுக்கைத்தலையனின் உடலை மண்ணில் புதைத்தனர்.
போதி சத்துவர், அந்த இடத்தை விட்டு வேறெங்கோ சென்றுவிட்டார், ஆனால் அவர் சொன்ன வார்த்தைகள், அந்த கிராம மக்களின் மனதில் தொடர்ந்து எரிந்துகொண்டிருந்தது.
கதை சொல்லும் நீதி:
“அறிவில்லாத நண்பர்களின் உதவி, எதிரிகளின் செயல்களை விட மோசமான விளைவுகளை ஏற்படுத்தும்!”
