போதனையில் பெரிது – ஒரு ஜென் கதை

ஒரு ஜென் துறவி, தனது சீடர்களுக்கு பாடம் நடத்திக்கொண்டிருந்தார்.

அப்போது, ஒரு இளம்பெண்கள், “குருவே! உங்கள் போதனைகளிலேயே சிறந்த போதனை எது?” என்று கேட்டார்.

துறவி புன்னகைத்து, “புத்தர் என்பது உன் சொந்த மனமே!” என்று சொன்னார்.

அந்தக் குரல், அந்த சீடனின் உள்ளத்தைக் கவர்ந்துவிட்டது. “இதுவே உண்மை, இதுவே நித்திய சொரூபம்!” என்று எண்ணிய அவர், தியானம் செய்ய காட்டிற்குச் சென்றார்.

இருபது ஆண்டுகள் தியானம்

அந்த சீடன் இருபது ஆண்டுகள் இந்த ஒரு எண்ணத்தில் முழுமையாக மூழ்கி தியானம் செய்தார்.

“புத்தர் என்பது என் சொந்த மனம்… புத்தர் என்பது என் சொந்த மனம்…”

காடு, மரங்கள், பறவைகள் – அனைத்தும் கூட அவருடன் தியானம் செய்யும் போலிருந்தன.

நாள்கள் சென்றன… ஆண்டுகள் மாறின…

இருபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, ஒரு நாள் மற்றொரு துறவி அந்தக் காட்டின் வழியாக சென்றார்.

அந்த புதிய துறவியிடம், சீடன் குருவின் போதனைகளைப் பற்றிப் பேசினார்.

“நானும் உங்களுடைய ஜென் மாஸ்டரிடம்தான் போதனை பெற்றவன்!” என்று கூறிய அந்த துறவியுடன், சீடன் மகிழ்ச்சியாக உரையாடினார்.

சீடன் கேட்டான்:

“தயவுசெய்து சொல்லுங்கள்! நமது மாஸ்டர் கூறிய மிகப்பெரிய போதனை எது?”

துறவியின் கண்கள் மின்னின…

அவர் மெதுவாக, ஆனால் உறுதியுடன் சொன்னார்:

“புத்தர் என்பது உன் சொந்த மனம் இல்லை!”

கதையின் போதனை

• ஒரு போதனை நாம் ஒதுங்கி வாழ்க்கை நடத்துவதற்காக இல்லை, வாழ்க்கையைப் புரிந்து கொள்ள உதவுவதாக இருக்க வேண்டும்.
• உண்மையான ஞானம் என்பது ஏதேனும் ஒன்றில் ஒட்டிக்கொள்வது அல்ல, அதை கடந்து செல்லும் திறனைக் கொண்டிருப்பதே.
• “இது தான் உண்மை” என நினைக்கும் போது, அதைத் தள்ளிவிட்டு, மீண்டும் தேடவேண்டும்.
• புத்தரை உன் மனத்தில் மட்டும் தேடாதே… அதை கடந்ததையும் பாரு!

நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

“புத்தர் என்பது உன் சொந்த மனம்!”

“புத்தர் என்பது உன் சொந்த மனம் இல்லை!”

இதில் எது உண்மை? அல்லது இரண்டும் உண்மையா?

நீங்கள் யோசிக்கட்டும்!