வணக்கம் நண்பர்களே! இந்த கதையில் நாம் ஒரு அற்புதமான கதையை பார்க்கப் போகிறோம். இது பண்டரீபுரம் என்கிற புனிதத் தலத்தின் மகிமையைக் கூறும் வரலாறு. இந்தக் கதையின் நாயகன் – புண்டரீகன். அவன் வாழ்க்கை எப்படி இருந்தது? எப்படி ஒரு பெரிய திருவிலாகமாய் மாறியது? அந்த அழகான பயணத்தை இன்று நாம் அறிந்து கொள்வோம்!
‘அன்னையும், தந்தையும் முன்னறி தெய்வம்’ என நாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். ஆனால், இதை முற்றிலும் மறந்தவன் தான் புண்டரீகன். அவன் தனது தாய் ஜன்னுவையும், தந்தை சாத்தகியையும்கூட மதிக்கவில்லை. சிறு குழந்தையாக இருக்கும்போது பெற்றோரின் அன்பில் வளர்ந்தவன், வயது ஆக ஆக அவர்களை ஒரு சுமையாகவே பார்த்தான்.
தந்தை தாய் ஏதாவது கேட்டால், அவன் அவர்களை ஏசிவிட்டு விடுவான். “நீங்கள் இல்லை என்றால் தான் என் வாழ்க்கை சந்தோஷமாக இருக்கும்!” என்கூட கூறிவிட்டான். அவனது மனைவியும், இவர்களை அடிக்கடி அவமதித்து, துன்புறுத்தத் தொடங்கினாள்.
என்னதான் பெற்றவர்கள் பொறுமை வைத்து வாழ்ந்தாலும், ஒரு நாள் அவர்களுக்கு வயிற்று எரிச்சல் வந்தது. தங்களின் துன்பத்தைப் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாமல், அவர்கள் வீட்டை விட்டே புறப்பட்டனர். அப்போழுது அந்த ஊருக்கு ஒரு பஜனை கோஷ்டி வந்தது. அந்தப் பக்தர்கள், தங்கள் இறுதி நாட்களை புனித யாத்திரையில் செலவிட எண்ணியிருந்தார்கள். அந்தக் கூட்டத்தோடு புண்டரீகனின் பெற்றோரும், தங்கள் மகனிடம் ஏமாற்றம் அடைந்து புறப்பட்டு சென்றார்கள்.
பெற்றோர்கள் இல்லாமல் போனதும், புண்டரீகன் மிகுந்த மகிழ்ச்சியில் வாழ்க்கையை செலவழிக்கத் தொடங்கினான். நடனமும், பாட்டும், உறவினர்களும், நண்பர்களும் வந்து கொண்டாட்டம் செய்தனர். ஆனால், இவையெல்லாம் ஒரு காலத்திற்கே!
சில மாதங்களில், அவனது மனைவி உண்மையான தனிமையை உணரத் தொடங்கினாள். பெற்றோரைக் கொடுமைப்படுத்திய பாவம் அவளுக்கே திரும்பியபடி வந்தது. அவளது கணவன், தன் சொந்த மகிழ்ச்சியை மட்டுமே பார்த்தான்.
ஒரு நாள், அவனது மனைவி சொன்னாள், “காசிக்கு போக நீண்ட நாளாக ஆசை!” நண்பர்கள் அனைவரும் விலகியிருந்ததால், புண்டரீகன் உடனே ஒப்புக்கொண்டான். அவர்கள் குதிரைகளில் பயணம் தொடங்கினர். வழியில் சென்றபோது, எதிர்பாராத விதமாக, அவன் பெற்றோர்களை அடையாளம் கண்டாள் அவன் மனைவி.
“அவர்களை அழைத்து செல்கிறோமே!” என்று அவள் வேண்டினாள். ஆனால் புண்டரீகன், “வயோதிகர்கள் குதிரையில் ஏறுவதா? அவர்கள் அவர்களுடைய பாதையில் போகட்டும்!” என்று முடிவெடுத்துவிட்டான். பெற்றோர்களை விட்டுவிட்டு, தன் மனைவியோடு பயணித்தான்.
அவர்கள் இரவு தங்கிய அந்த இடத்தில் ஒரு முனிவர் இருந்தார். “காசிக்கு செல்லும் வழி எது?” என்று முனிவரிடம் கேட்டான் புண்டரீகன். முனிவர் அமைதியாக, “எனக்கு காசியைப் பற்றி தெரியாது,” என்று பதில் அளித்தார்.
இது கேட்டு, புண்டரீகன் கோபம் கொண்டு அவனை அவமதிக்கத் தொடங்கினான். ஆனால், முனிவர் அமைதியாக இருந்தார்.
அந்த இரவில், புண்டரீகன் ஒரு வியப்பான சம்பவத்தை கண்டான். மூன்று பெண்கள் – கங்கை, யமுனை, சரஸ்வதி – முனிவரின் குடிலில் வந்தார்கள். அவர்கள் அழகில்லாத, கரும்போன முகங்களுடன் இருந்தார்கள். ஆனால், அவர்கள் அங்கு பணியாற்றிய பிறகு, தங்களது இயல்பான அழகுடன் வெளியே வந்தனர்.
புண்டரீகன் இதைக் கண்டு ஆச்சரியத்தில் குதித்தான். அவர்களை வழி மறித்து, “நீங்கள் யார்?” என்று கேட்டான்.
அப்போது, கங்கை தேவி சொன்னாள், “நாங்கள் புனித நதிகள்! மக்கள் எங்கள் நீரில் பாபங்களை கழிக்கிறார்கள். அந்த பாபங்களால் எங்கள் உருவம் கறுத்து விடுகிறது. அதை போக்க, இம்முனிவரின் சேவையால் புனிதத்தை மீண்டும் பெறுகிறோம்.”
அதற்குப் பின், அவர்கள் கூறியது – “பாபங்களில் கொடியது பெற்றோரை அவமதிப்பது!”
இந்த வார்த்தைகள் அவனின் இதயத்தை குத்தியது. பெற்றோரை நிந்தித்த பாவம் தான் அவனை இப்படி தாழ்த்தியது என்பதை உணர்ந்தான். அவனுக்குள் பரிதாபம் எரிந்தது. உடனே தனது மனைவியை அழைத்து, பெற்றோர்களை தேடிப் போனான்.
புதிய மனிதனாக புண்டரீகன் மாறினான். பெற்றோர்களை அடைந்து, அவர்களின் அடியிலிருந்து தொண்டாற்ற தொடங்கினான். பீமா நதிக்கரையில், ஒரு குடிலில், தனது பெற்றோரை மகிழ்விக்க, அவர்களின் இறுதி நாட்கள் நிம்மதியாக அமைய செயல்பட்டான்.
அப்போது, பகவான் நாராயணன் அவருக்குத் தோன்றினார். “நீ உன் பெற்றோர்களுக்காக என்ன வேண்டுகிறாய்?” என்று கேட்டார்.
புண்டரீகன், “இந்த இடம் என்றும் புனிதமாக இருக்க வேண்டும். மக்கள் இங்கு வந்து வழிபட வேண்டும். என் பெயரால் இந்த இடம் அழைக்கப்பட வேண்டும்!” என்று வேண்டினான்.
அந்த நாளிலிருந்து, இந்த இடம் பண்டரீபுரம் என அழைக்கப்பட்டு, பக்தர்களுக்கு புனிதத் தலமாகியது!
இது தான் பண்டரீபுரம் என புண்ணியத் தலத்தின் வரலாறு! இந்த கதையினால் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டிய பாடம் – “பெற்றோரை மதித்தல், பரம பொருள்”.