”
விஜயநகர சாம்ராஜ்யம்…! ஒளி வீசும் அரண்மனை, கலைஞர்களால் நிரம்பிய சபை, ஞானத்தின் வாசல் என்று புகழும் தளபதி — கிருஷ்ணதேவராயர்!
இவரிடம் சென்று, அரசவையில் ஒரு விதூஷகனாக வேலைப்பெற வேண்டும் என்ற வெறிச்செறிந்த ஆசையுடன் விஜயநகரம் பக்கம் பயணம் தொடங்கியவர் – நம் தெனாலிராமன்!
அவன் யார் தெரியுமா?
அவன் காளியால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட விகடகவி!
அவன் புத்தி சுழற்சி சூட்சுமம்!
அவன் சொற்கள் குத்தும் கூர்மையான கூர்மை!
இவன் போலவன் யாரும் இல்லை!
—
பயணத்தின் ஆரம்பம்:
“இந்த கிருஷ்ணதேவராயர் என்னைச் சத்தியமா நேசித்து விடுவார்!” என்று உற்சாகமாக முடிவு செய்த ராமன், ஒரே மூச்சில் வீடு வாசல்கள் எல்லாம் விற்றுவிடுகிறான். வந்த பணத்தை கையில் வைத்துக் கொண்டு, தாயாரும் மனைவியும் குழந்தையையும் அழைத்துக் கொண்டு கால் நடைப்பாதையில் விஜயநகரம் நோக்கி கிளம்புகிறார்.
“வண்டியில்லை, குதிரையில்லை, ஆனா கண்ணில் கனவு!”
வந்ததும் ஒரு ஓய்வறையில் குடும்பத்தினரை வைத்துவிட்டு, ராமனின் முதல் பயண ஸ்டாப் – ராஜகுரு தாத்தாச்சாரியார்!
—
சிபாரிசு சிக்கல்:
ராஜகுருவின் வாசலே மினிமும்ப் கோயில் வாசல் போல. வாசல்தான்… ஆனா அது ஒரு பஞ்சாயத்து!
“நான் வந்ததைக் கூட கவனிக்க மாட்டாங்களே?” என நினைத்த ராமன், புத்தி வேலை செய்ய தொடங்குகிறது.
“நான் ராஜகுருவின் பரமசிஷ்யன்!” என்று புளுகி, காவலரைக் கடந்து உள்ளே நுழையிறான். உள்ளே போனதும், ராஜகுருவைப் பார்த்ததும் ராமனின் வாய் இயந்திரம் ஆனது:
“ஐயா… கருணை வள்ளல்! தியாக சூரியன்! ஞானச் சாகரன்!”
ராஜகுருவும் அடங்கமாட்டார்.
அவனது புகழ்ச்சி கேட்டு, ரொம்ப சந்தோஷம்.
சரி… இப்ப climax:
“குருதேவா! உம்முடைய சீடனாக இருக்கிறேன், எனக்கு அரசவையில் விதூஷகன் வேலை வாங்கித் தாருங்கள்! அப்புறம் உங்களை இன்னும் புகழ்வேன்!”
அதுக்குத்தான் கதையைப் புரட்டி போட்டார் ராஜகுரு!
மொத்தத்திலே, ராஜகுரு கிணற்றுக்குள்ளே விழுந்த மாதிரி முகம்!
“இவனை நம்பினா நம்ம புகழ் போயிடும்!”
அந்த நொடி அவர் முகத்தில் பதற்றம்! அவன் அரசவையில் புகுந்துவிட்டால், அரசரிடம் தன்னுடைய செல்வாக்கு குறைந்து விடுமோ என்ற பயம். உடனே காவலரிடம் ஆணை:
“இந்த முட்டாளை கழுத்தைப் பிடித்து வெளியே தள்ளுங்கள்!”
—
அவமானத்தின் அர்த்தம்:
ராமனை வெளியில் இழுத்துக்கொண்டு வந்தார்கள். வெளியே காத்திருந்த மற்ற கலைஞர்கள் எல்லாம் சிரிப்புடன் விகடமாய் பார்த்தார்கள்.
அந்த சிரிப்புதான் ராமனுக்குப் புதுப் புத்தி!
அவன் மனசுக்குள்ளே சொல்கிறான்:
> “ஆமாம்! நான் முட்டாள்தான்! அரசரிடம் நேராக சென்று என் திறமையைச் சொல்லாமல், வழிமறிக்கும் ஒருவரின் புகழை நம்பி வந்த நான் முட்டாள்தான்! ஆனா இனிமேல், இந்த முட்டாள்தான் எல்லா அறிவாளிகளுக்கும் பாடம் போடப்போறேன்!”
—
முடிவு:
இந்த அவமானமும், அவனுடைய புத்திசாலித்தனமும் ஒன்றிணைந்து, அரசரை நேரில் சந்திக்க அவர் எடுத்த முடிவுக்கு இவையே வித்தாகின்றன.
இது தான் தெனாலிராமனின் அரசவையின் கதவுகள் திறக்க ஆரம்பிக்கிற தருணம்!
—
