“இறப்பின் மீது ஆட்சி செலுத்தும் கடவுள் ஒரே ஒருவர் – சிவபெருமான்!”
சுடுகாடு… அது வெறுமனே உடல்கள் எரிக்கப்படும் இடமல்ல! அது ஒவ்வொரு மனிதனும் தனது வாழ்க்கையின் நிலையாமையை உணரும் புனித பூமி. நம் வாழ்வின் எல்லைக்கோடு அங்கேதான் தெளிவாக வரையப்படுகிறது. அந்த இறுதிக்கோட்டில்தான் ஒருவன் முதன்முறையாக ‘உண்மை என்றால் என்ன?’ என்ற ஆழமான கேள்வியை தனக்குள்ளேயே கேட்டுக்கொள்கிறான். அந்த பேருண்மையை நமக்கு நேரடியாக உணர்த்தவே சிவபெருமான் சுடுகாட்டில் எழுந்தருளியிருக்கிறார்.
சுடுகாடு – மரணத்தின் முடிவு அல்ல, தத்துவத்தின் ஆழமான தொடக்கம்!
ஒரு குழந்தை பிறக்கும்போது சந்தோஷம் ஆர்ப்பரிக்கிறது. ஆனால், ஒரு மனிதன் இறக்கும்போது அமைதி நிலவுகிறது. ஏன் இந்த வேறுபாடு? ஏனெனில், இறக்கும் தருணத்தில்தான் ‘நான்’, ‘எனது’, ‘என்னுடையது’ போன்ற எண்ணங்களான அகந்தை முழுமையாக அழிகிறது. அந்த அழிவில்தான் ஒரு புதிய ஆரம்பம் உருவாகிறது – ஆன்மீகத்தின் ஆரம்பம்! இந்த அடிப்படையான உண்மையைப் பற்றித்தான் சிவபெருமான் நமக்கு சுடுகாட்டில் இருந்து போதிக்க வருகிறார்.
அவர் கோவில்களின் கருவறைகளில் இல்லாமல், மயான பூமியில் வீற்றிருப்பது ஒரு ஆழமான குறியீடாகும். அதன் மூலம் அவர் நமக்குச் சொல்வது இதுதான்:
“நீ உன் வாழ்நாளில் மரணத்தை நினைத்துப் பார்த்தால், வாழ்க்கையின் நிலையாமையை உணர்வாய். அந்த நிலையாமைதான் நிலையான ஆன்மீகத்தின் வாசலைத் திறக்கும்.”
சிவபெருமான் – சாம்பல் மேட்டில் தியானிக்கும் ஆதியோகி!
சிவன் வெறுமனே சுடுகாட்டில் இருப்பதில்லை. அவர் அங்கே ஆழ்ந்த தியானத்தில் மூழ்கியிருக்கிறார். சாம்பலைத் தன் திருமேனியில் பூசி, பாம்புகளை ஆபரணமாக அணிந்து, கபாலத்தை (மனித மண்டை ஓடு) கையில் ஏந்தி அவர் காட்சி அளிக்கிறார். இந்தத் தோற்றம் ஒருவித பயத்தை உண்டாக்கலாம். ஆனால், இந்த ஒவ்வொரு அடையாளத்திற்கும் பின்னால் ஒரு பிரம்மாண்டமான தத்துவம் ஒளிந்துள்ளது.
சாம்பல்: இது அழிவின் இறுதியான உண்மை. இந்த உலகில் எது பிறந்தாலும் ஒருநாள் சாம்பலாகத்தான் மாறும் என்பதை இது உணர்த்துகிறது. நிலையற்ற இந்த உலக வாழ்க்கையின் சாரத்தை இது காட்டுகிறது.
பாம்பு: இது மரண பயமின்மையையும், காலச்சக்கரத்தையும் குறிக்கிறது. பாம்பு தன் தோலை உரிப்பது போல, ஆன்மா உடலை மாற்றிக்கொண்டே இருக்கிறது. சிவபெருமான் பாம்பை ஆடையாக அணிந்திருப்பது, அவர் காலத்தையும் மரணத்தையும் வென்றவர் என்பதைக் காட்டுகிறது.
கபாலம்: இது மனிதனின் அகந்தையின் சின்னம். ‘நான்’ என்ற கர்வம் அழிந்த நிலையை இது குறிக்கிறது. எல்லோரும் ஒருநாள் மண்ணோடு மண்ணாகிப் போவார்கள் என்ற பேருண்மையை இது உணர்த்துகிறது.
சுடுகாடு வெறும் பயமுறுத்தும் இடம் அல்ல – அது பரிபூரண சத்தியத்தின் நேரடி சாட்சி!
சிவனின் ‘திகம்பர’ நிலை – உடம்பும் ஒரு மாயைதான்!
‘திகம்பரன்’ என்றால் திசைகளையே ஆடையாக அணிந்தவன் என்று பொருள். சிவபெருமானுக்கு உடை என்று எதுவும் தேவையில்லை. அவருக்குப் பூணூலோ, பட்டு வஸ்திரங்களோ முக்கியமில்லை. அவர் உண்மையான ‘நான் யார்?’ என்ற ஆத்ம விசாரணையில் நிலைத்திருக்கிறார். அதனால்தான் அவர் கோவிலின் அலங்காரமான கோபுரங்களில் இல்லாமல், மரணத்தின் வாசலான சுடுகாட்டில் வீற்றிருக்கிறார்.
“மரணத்தின் உண்மையை உணர்ந்தவனுக்கு வாழ்வில் எந்தப் பயமும் இருக்காது. அந்தப் பயத்தை அழிக்க வந்த கருணைக்கடலே சிவபெருமான்!”
. சுடுகாட்டின் தனித்துவமான சூழல் – சிவனை ஏன் ஈர்க்கிறது?
சுடுகாட்டில் என்னதான் இருக்கிறது?
உறவுகள் – இல்லை (அங்கே விட்டுச் செல்லப்படுகிறார்கள்)
சொத்துகள் – இல்லை (எல்லாம் இங்கே பயனற்றது)
ஆசைகள் – இல்லை (எல்லாம் இறந்தபின் முடிந்துவிடுகிறது)
அழகு – இல்லை (எரிந்த உடலின் அலங்கோலம்)
புகழ் – இல்லை (யாரும் யாரையும் நினைப்பதில்லை)
வீடு – இல்லை (அது நிரந்தரமற்றது)
அங்கே இருப்பது ஒன்றுதான் – எல்லாவற்றையும் சமமாகப் பார்க்கும் ஒரு நிலை. ஒரு செல்வந்தரும், ஒரு ஏழையும் ஒரே சிதையில் எரிக்கப்படுகிறார்கள். அங்கே ‘நான் பெரியவன்’, ‘நான் சிறியவன்’ என்ற அகங்காரத்திற்கு இடமில்லை.
அந்த அகந்தையற்ற, சமத்துவமான நிலையில்தான் ‘சிவம்’ நிலைத்திருக்க முடியும். அதனால்தான் அவர் சுடுகாட்டைத் தனது இருப்பிடமாகக் கொண்டார்.
மரணத்தில் மறைந்திருக்கும் ‘மோக்ஷ’த்தின் வாசல்!
சுடுகாடு என்பது வெறுமனே உடலை எரிக்கும் இடம் அல்ல, அது பிறப்பு இறப்பு என்ற சுழற்சியில் இருந்து விடுதலை (மோக்ஷம்) பெறும் வாசல்.
ஒரு மனிதன் இறந்த பிறகு,
அவனது உடல் பஞ்சபூதங்களில் கரைகிறது.
அவனது நினைவுகள் மெல்ல மறைகிறது.
ஆனால், அவனது கர்ம வினைகள் மட்டும் அவனைப் பின்தொடர்கின்றன.
இதைத்தான் சிவபெருமான் நமக்கு உணர்த்துகிறார் – மரணம் என்பது ஒரு முடிவு அல்ல, அது ஒரு விடுதலை. பற்றுகளையும், உலக ஆசைகளையும் விட்டுவிட்டால், மரணம் பயமுறுத்துவதாக இருக்காது, அது மோக்ஷத்திற்கான பாதையாக மாறும்.
உளவியல் விளக்கம் – மரணம் என்ற பேருண்மையை ஏற்கும் பயணம்!
மனிதன் எதற்காக இந்த உலகில் வாழ்கிறான்? பணம் சேர்க்கவா? புகழின் உச்சிக்குச் செல்லவா? உலக இன்பங்களை அனுபவிக்கவா? இவை எல்லாமே ஒரு மாயை. மரணம் என்ற தவிர்க்க முடியாத தருணம் வரும்போது, ஒருவன் தனக்குள்ளேயே கேட்டுக்கொள்ளும் ஒரே கேள்வி இதுதான் – “நான் உண்மையாகவும், அர்த்தமுள்ளதாகவும் வாழ்ந்தேனா?”
சுடுகாடு அந்த கேள்வியை நம் கண்முன்னே நிறுத்துகிறது. அந்த கேள்விக்கான பதிலைத் தேடவும், மரணத்தின் உண்மையை உணரவும் தான் சிவபெருமான் அங்கே இருக்கிறார். அவர் மரண பயத்தைப் போக்கி, வாழ்க்கையின் உண்மையான மதிப்பை உணர உதவுகிறார்.
காலச்சார்புள்ள புராணங்களும் சிவனை சுடுகாட்டுடன் இணைக்கின்றன!
தக்ஷன் யாகம்: தனது மனைவி சதி தேவியின் மரணத்தால் துயருற்ற சிவபெருமான், அவளது உடலைத் தூக்கிக்கொண்டு சுடுகாட்டில் அலைந்தது, மரணத்தின் வலிமையையும், பற்றின் துயரையும் காட்டுகிறது.
சத்யவான் சாவித்திரி கதை: சாவித்திரி தனது பக்தியாலும், மன உறுதியாலும் யமனை வென்று தனது கணவனின் உயிரை மீட்டது, மரணத்தை வெல்லும் ஆன்மீக சக்தியை உணர்த்துகிறது.
முத்தானந்த சித்தர் வரலாறு: பல சித்தர்கள் சிவபெருமானை சுடுகாட்டில் தரிசித்ததாகக் கூறுகிறார்கள். இது சுடுகாடு ஞானம் பெறும் இடமென்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது.
சிதம்பரம் ரகசியம்: சிதம்பரத்தின் ஆகாய வெளியில் இறைவன் இருக்கிறார் என்பது போல, சுடுகாட்டின் வெறுமையில் நிலையான ஆன்மீகம் இருக்கிறது என்பதை இது உணர்த்துகிறது.
இந்த புராணக் கதைகள் அனைத்தும் சொல்வது ஒன்றே – சுடுகாடு பயமுறுத்தும் இருண்ட இடம் அல்ல, அது ஞானம் மலரும் புனித பூமி!
சிவன் ஏன் சுடுகாட்டில் இருக்கிறார் என்பதன் ஆழமான பொருள் இதுதான்:
மரணத்தின் மௌனத்தில் விழிப்புணர்வின் ஒளியை காட்டும் ஆன்மீக குரு.
‘நான்’ என்ற அகந்தையை சுட்டெரித்து ஞானத்தை வழங்கும் தீபம்.
உலகப் பற்றுகளைத் துறந்து தத்துவத்தின் உச்சியில் நடமாடும் திகம்பரர்.
மரண பயத்தைப் போக்கி, வாழும் வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தை உணர்த்தும் பரமசிவன்!
“வாழ்வை முழுமையாக நேசிக்க மரணத்தை நினைவில் நிறுத்து. பயமின்றி வாழ சிவபெருமானை சரணடை. சுடுகாடு பயமில்லை – அது ஞானத்தின் திருக்கோயில்!”
