ஜனவல்லபன் – ஓர் அற்புதக் காதல் காவியம் (விக்கிரமாதித்தன் கதைகளில் இருந்து)

பல ஆண்டுகளுக்கு முன், பாரத தேசத்தில் ஜனவல்லபன் என்னும் பேரரசர் விளங்கினார். அவர் நீதியின் திருவுருவம், அறிவின் பெட்டகம். தன் நாட்டின் குடிமக்கள் நலனையே நாளும் நினைந்து, அவர்களின் குறைகளைத் தீர்க்கவும், நீதி நெறி தவறாமல் அரசாட்சி புரியவும் அயராது உழைத்தார். இப்படி இரவு பகலாகப் பணிபுரிந்ததால், தன் இல்லத்து அரசியரோடு மனம் விட்டுப் பேசவும், இன்புற்றிருக்கவும் அவருக்கு நேரம் கிடைக்கவில்லை.
இதனை உணர்ந்த வீரகேசரி என்னும் அந்தப்புரத்து விசுவாசமான மந்திரி ஒருவரின் மனைவி, தன் கணவனிடம் மெல்லக் கேட்டாள், “ஏன் உங்கள் அரசர் இப்படி ஓய்வின்றி உழைக்கிறார்? சற்று ஓய்வெடுத்தால் உடல் நலம் பெறுமே. தாங்கள் அவரிடம் ஒரு புனிதப் பயணம் செல்ல அனுமதி கேட்கலாமே!” என்று.
அதன்படி, வீரகேசரி மன்னர் ஜனவல்லபனிடம் சென்று, சில காலம் ராஜ்யப் பொறுப்புகளில் இருந்து ஓய்வு பெற விரும்புவதாக பணிவோடு விண்ணப்பித்தார். கருணை மிகுந்த மன்னரும் அவரின் விருப்பத்தை மனமகிழ்வுடன் ஏற்றுக் கொண்டார்.
வீரகேசரி தன் மனைவியோடும், குடும்பத்தோடும் ராமேஸ்வரம் திருத்தலத்திற்குப் புறப்பட்டார். அங்கு, கடற்கரையின் எழிலில் மனம் லயித்திருந்தபோது, திடீரென்று கடலின் நடுவே ஒரு விந்தையான காட்சி அவர் கண்களுக்கு விருந்தானது. ஒரு மரத்தின் மீது பேரழகி ஒருத்தி அமர்ந்திருந்தாள். அவள் பாடிய மெல்லிய கானம், கேட்போர் மனதை கொள்ளை கொள்ளும் மதுரமான இசையாக இருந்தது. ஆனால், அடுத்த நொடியே அந்த மரமும், அந்தப் பெண்ணும் மாயமாக மறைந்துவிட்டனர்!
திரும்பி வந்த வீரகேசரி, கண்ட அந்த அதிசயக் காட்சியையும், கேட்ட இன்னிசையையும் மன்னர் ஜனவல்லபனிடம் விவரித்தார். அதைக் கேட்டதும் ஜனவல்லபன் வியப்பில் ஆழ்ந்தார். உடனே தன் ராஜ்யத்தை மீண்டும் வீரகேசரியிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு, அந்த மர்மத்தை ஆராய ராமேஸ்வரம் நோக்கிப் புறப்பட்டார்.
அங்கு, கடற்கரையில் அமைதியாக அமர்ந்திருந்த மன்னர், சில நாள்களில் மீண்டும் அதே மரத்தையும், அதன் மீது வீற்றிருந்த அந்த பேரழகியையும் கண்டார். துணிவு கொண்ட அவர், அந்த மரத்தில் ஏறத் துணிந்தார். அடுத்த கணமே, அவர் பாதாள லோகத்தில் விழுந்தார்!
அங்கே அந்தப் பெண் அவரைப் பார்த்து மென்மையாகக் கேட்டாள்: “தாங்கள் ஏன் இங்கு வந்தீர்கள்?”
ஜனவல்லபன் தன் மனதை மறைக்காமல் நேராகப் பதிலளித்தார்: “உன் பேரழகில் என் மனம் மயங்கியது. உன்னை மணக்கவே நான் இங்கு வந்தேன்.”
அவள் ஒரு பெருமூச்சுடன் நிம்மதியாகச் சொன்னாள்: “அப்படியானால், நீங்கள் எனக்கு ஒரு சத்தியம் செய்து தர வேண்டும் – வருகிற கிருஷ்ண பட்சம் பதினான்காம் நாள் என்னை நெருங்கக் கூடாது. இந்த வாக்குறுதியை நீங்கள் அளித்தால், நம் திருமணம் நடந்தேறும்.”
அரசர் உடனே அதற்குச் சம்மதித்தார். இருவரும் மனம் ஒன்றி திருமணம் செய்து கொண்டனர்.
நாட்கள் நகர்ந்தன. கிருஷ்ண பட்சம் பதினான்காம் நாள் வந்தது. அன்று இரவு, அந்தப் பெண் ஜனவல்லபனிடம் கூறினாள்: “இன்று நீங்கள் என்னைத் தீண்டக் கூடாது. இது எனக்கு மிக முக்கியமான நாள்.”
அவள் சொன்ன சொல்லை மீறாமல், ஜனவல்லபன் மிகுந்த எச்சரிக்கையுடன் இருந்தார். அப்போது, வானில் கருமேகங்கள் திரண்டு வர, ஒரு பயங்கரமான ராட்சசப் பருந்து சீறிப்பாய்ந்து வந்து அவளைக் கடித்து விழுங்க முயன்றது. ஆனால், மின்னல் வேகத்தில் செயல்பட்ட அரசர் தன் வாளை உருவி அந்தப் பருந்தைக் கொன்று தன் மனைவியைக் காப்பாற்றினார்.
நடந்த சம்பவத்தால் மிகவும் திகைத்துப் போன அவள், ஆச்சரியத்துடன் கூறினாள்: “நீங்கள் என்னை மீட்டீர்கள், இது ஒரு பழங்கால தீர்க்கதரிசனத்தின் நிறைவேறுதல்! என் தந்தை, ஒருமுறை நான் அவருடன் இருப்பதற்குத் தாமதித்ததற்காக, எனக்கு ஒரு சாபம் கொடுத்தார் – கிருஷ்ண பட்சம் பதினான்காம் நாளில் ஒரு பருந்து உன்னை விழுங்கும் என்று! ஆனால், ஒரு மானிடன் வந்து அந்தப் பருந்தை வீழ்த்தி உன்னைக் காப்பாற்றுவான் என்றும் அவர் கூறியிருந்தார். நீங்கள் தான் அந்தத் தீர்க்கதரிசனத்தை மெய்ப்பித்த அந்த மனிதர்!”
அவர் மகிழ்ச்சியுடன் பதிலளித்தார்: “இவையெல்லாம் என் உண்மையான அன்புக்கு நீ தரும் பதில்தானே! என் ராஜ்யத்திற்கு நீ வரவேண்டும். என் உலகத்தை நீ காண வேண்டும்.”
அவளும் அதற்குச் சம்மதித்தாள். தன் தெய்வீக சக்தியால் உருவாக்கப்பட்ட மந்திர விதைகளை அவள் பயன்படுத்த, இருவரும் அரசனின் ராஜ்யத்திற்கு வந்து சேர்ந்தனர். மகிழ்ச்சியான நாட்கள் மெல்ல நகர்ந்தன. ஆனால் ஒரு நாள், அவள் தன் கணவனிடம் சொன்னாள்: “நான் என் தந்தையைப் பார்க்க வேண்டும்.”
அரசர் அவளுக்கு அனுமதி அளித்தார். அவள் தியானத்தில் ஆழ்ந்து தன் தந்தையை நினைக்க முயன்றாள், ஆனால் அவளால் அவரைத் தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை.
அதைக் கண்ட அரசர் கனிவுடன் கேட்டார்: “ஏன் உன் தியானம் பலிக்கவில்லை?”
அதற்கு அவள் வருத்தத்துடன் பதில் சொன்னாள்: “ஏனெனில், நான் இப்போது ஒரு மானிடப் பெண்ணாகிவிட்டேன். என் உடலில் இருந்த தெய்வீகத் தன்மைகள் எல்லாம் மறைந்துவிட்டன.”
இதைக் கேட்ட ஜனவல்லபன் அளவற்ற மகிழ்ச்சி அடைந்தார். “நீ என் வாழ்வின் ஒரு அங்கமாகிவிட்டாய். நாம் இரண்டாவது முறையாக நம் திருமண விழாவைக் கொண்டாடுவோம்!” என்றார்.
அந்த மகிழ்ச்சியான நாளில், நாட்டு மக்கள் அனைவரும் ஒன்று கூடி அந்தத் தம்பதியினரை வாழ்த்தினர். அந்த அழகிய தேவதை, தன் தெய்வீகப் பின்னணியையும் மறந்து, மனித உலகத்தின் அன்பிலும், மகிழ்ச்சியிலும் திளைக்கத் தொடங்கினாள்.