ஏன் உண்மையை அறிய நான் இவ்வளவு நாட்கள் காத்திருக்க வேண்டும்?
ஹச்சிபெய் என்ற ஞானிக்கு ஒரு இளம் சீடன் இருந்தான். அவன் அறிவுக்கும், ஞானத்திற்கும் பேரார்வம் கொண்டவன்.
ஒருநாள், அவன் குருவிடம் போய் கேட்டான்:
“குருவே, உண்மை என்றால் என்ன?”
ஹச்சிபெய் அமைதியாக அவரைப் பார்த்தார்.
“அடுத்த மாதம் சொல்கிறேன்,” என்று சொன்னார்.
சீடன் சற்று ஆச்சரியப்பட்டாலும், குருவின் வார்த்தைகளில் நம்பிக்கை வைத்தான். ஒரு மாதம் கழித்து மீண்டும் கேட்டான்.
“குருவே, உண்மை என்றால் என்ன?”
“அடுத்த மாதம் சொல்கிறேன்,” என்றதே பதில்.
இவ்வாறு ஒவ்வொரு மாதமும் சீடன் கேட்க, ஒவ்வொரு முறையும் ஹச்சிபெய் அதே பதிலை கூறினார்.
அந்த சீடன் ஏமாற்றமடையவில்லை. ஏனெனில், அவனுக்கு குருவின் வார்த்தைகளில் எதோ ஒரு அர்த்தம் இருக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது.
அந்த நம்பிக்கையுடன் முப்பது ஆண்டுகள் கழிந்தன.
காலப்போக்கில் ஹச்சிபெய் முதுமையில் அடைந்தார். மரணப் படுக்கையில் இருந்த அவரிடம் சீடன் இறுதியாக மீண்டும் கேட்டான்:
“குருவே, இப்போது என்றாவது உண்மையை சொல்ல முடியுமா?”
அந்தக் கணத்தில் ஹச்சிபெய் மெல்ல புன்னகைத்தார்.
ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாமல், புன்னகையுடன் தனது உயிரை விடுத்தார்.
அந்தப் புன்னகையை பார்த்தவுடனே, சீடனுக்கு ஞானம் வந்தது.
அவன் மனம் ஒளிவடைந்தது.
ஆனால், அவன் ஒரு குற்றச்சாட்டும் வைத்தான்:
“இந்த புன்னகையை முப்பதாண்டுகளுக்கு முன் பூத்திருக்க வேண்டியதுதானே?”
—
கதையின் அர்த்தம்:
உண்மை என்பது சொல்லிக்கொடுக்கப்பட முடியாத ஒன்று.
அதை உணர மட்டும் முடியும்.
ஒரு அறிவுச் செருக்காக அல்லது விரைவில் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய ஒன்றாக நாம் நினைத்தால், அது எட்டாத ஒன்று ஆகிவிடும்.
பொறுமையுடன் காத்திருக்கும்போது, வாழ்க்கையே அதை உங்களுக்குப் புகட்டும்.
