ஜென் துறவி ஒருவர் அமைதியாக அமர்ந்து ரேடியோவில் ஒரு இனிமையான பாடலை கேட்டுக்கொண்டிருந்தார். அதே நேரத்தில், அவரைச் சந்திக்க ஒரு விருந்தினர் வந்தார்.
விருந்தினர்: “என்ன குருவே, யாருடைய பாட்டு இது?”
ஜென் துறவி: “குரலைக் கேட்டால் தெரிந்துவிடாதா?” (சிரித்தபடி)
பிறகு அவர் பாடகரின் பெயரைச் சொன்னார்.
விருந்தினர்: “அவரா? அவர் சரியான குடிகாரராமே! மேடையில் பாட வரும்னா விஸ்கி வாசம் இல்லாம வரமாட்டாராம்!”
ஜென் துறவி: “அது நமக்கு என்ன? அவர் பாடும் குரல் அற்புதமா இருக்குல்ல? அதைத்தான் கேட்கிறோம்!”
விருந்தினர் அமைதியாக போய்விட்டார்.
சில நேரம் கழித்து…
மற்றொருவர் ஜென் துறவியைச் சந்திக்க வந்தார். ரேடியோவில் ஒலிக்கும் குரலைக் கேட்டவுடனே கேட்டார்:
விருந்தினர்: “அவர்தானே பாடுகிறவர்?”
ஜென் துறவி: “ஆமாம், உங்களுக்கு அவர் பிடிக்குமா?”
விருந்தினர்: “ரொம்பப் பிடிக்கும்! அவர் பாடல்களில் உணர்வு இருக்கும். மிகப்பெரிய திறமைசாலி!”
ஜென் துறவி: “ஆனா, அவர் சரியான குடிகாரர் அல்லவா?”
விருந்தினர் கொஞ்சம் குழம்பி போனார்.
இதை பார்த்து கொண்டிருந்த சீடன் மனதில் ஒரு கேள்வியுடன் குருவை தனியாக அணுகினான்.
சீடன்: “குருவே, முதல் ஆள் அவரைப் பற்றி மோசமாக பேசும்போது, நீங்கள் அவருடைய திறமையைப் பாராட்டினீர்கள். ஆனால், இரண்டாவது ஆள் அவரை புகழ்ந்தபோது, நீங்கள் அவரைப் பழிக்கச் சொன்னீர்கள். இது ஏன்?”
ஜென் துறவி மெதுவாக சிரித்தார்.
“காய்கறிகளை எடை போடுவது கடைக்காரன் வேலை. அந்தத் தராசில் மனிதர்களை ஏற்றி நிறுத்தினால் உடைந்து விடும்.”
“யார் யாரை எடை போட முயன்றாலும், நான் குறுக்கிட்டு பேசிச் சமன் செய்துவிடுகிறேன்.”
இதை கேட்டவுடன் சீடனுக்கு மெய்சிலிர்ப்பு ஏற்பட்டது.
“குருவே, நீங்கள் பெரிய மேதை!” என்றான்.
ஜென் துறவி: “சரி, போயிட்டு உன் வேலையைப் பார்.”
—
கதையின் பொருள்:
மனிதர்களை எடை போடக்கூடிய தராசு இன்னும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை.
ஒருவர் சிறப்பாக இருப்பதை மட்டும் பாராட்டாமல், அவரின் குறைகளை மட்டும் பேசுவதும் தவறு.
விமர்சனம் செய்யும் முன், நாம் யார் என்பதை நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும்.
