அமெரிக்காவில் உள்ள சீன தெருவில், ஒரு சிரிக்கும் புத்தர் சிலை இருக்கிறது.
அதை சுற்றிலும் மக்கள் வந்து போக, சிலர் அதைப் பார்த்து விநோதமாக சிரிக்க, சிலர் பக்தியுடன் தொழ, சிலர் ஏன் இப்படிச் சிரிக்கிறார் என ஐயப்பட, அந்தச் சிலை அமைதியாக இருப்பது வழக்கம்.
ஆனால், உண்மையில் அது புத்தரின் சிலை அல்ல.
அந்த சிரிக்கும் புத்தர் ஒருகாலத்தில் வாழ்ந்த ஒரு ஜென் துறவி!
ஆனால் அவர் தனக்கு “ஜென் துறவி” என்ற பட்டம் கிடைத்ததைப் பெருமையாகக் கொள்ளாதவர்.
அவர் எப்போதும் சந்தோஷமாக, ஒரு பெரிய மூட்டையில் சாக்லேட், பிஸ்கட், நட்ஸ் போன்றவற்றை வைத்துக்கொண்டு சுற்றிப் பார்ப்பார்.
தனது வழியில் எதிர்ப்படும் குழந்தைகளுக்கு கொடுத்து, அவர்களின் மகிழ்ச்சியை ரசிப்பது அவரின் இயல்பு.
“ஒரு ரூபாய் கொடுங்கள்!”
அவர் ஜென் பக்தர்களைக் கண்டால், அவர்களிடம் “ஒரு ரூபாய் கொடு!” என்று கேட்பது வழக்கம்.
அதை கேட்டு சிலர் அவரைப் பிச்சைக்காரர் என நினைக்க, சிலர் ஏன் கோட்பாடுகளைக் கூறாமல் பிச்சை கேட்கிறார் என குழம்ப, அவர் தொடர்ந்து அதையே செய்வார்.
ஜென் வாழ்கையின் முக்கியத்துவம்?
ஒருநாள், ஒரு மற்றொரு ஜென் துறவி அவரை சந்தித்து, கேட்டார்:
“ஜென் வாழ்கையின் முக்கியத்துவம் என்ன?”
அந்த சிரிக்கும் புத்தர் உடனே தன் மூட்டையை தரையில் போட்டு வைத்தார்.
அதைப் பார்த்து, அந்த ஜென் துறவி தலையை ஆட்டிக்கொண்டே மீண்டும் கேட்டார்:
“அப்படியென்றால், ஜென்னின் இயல்பு என்ன?”
அதற்கு அந்த சிரிக்கும் புத்தர் மீண்டும் அந்த மூட்டையை தோளில் தூக்கிக்கொண்டு நடந்துச்சென்றார்!
—
கதையின் பொருள்:
ஜென் வாழ்க்கையின் முக்கியத்துவம் என்பது எதையும் பிடித்துக் கொள்ளாமல் விடுவதில் உள்ளது.
ஆனால், நீண்ட நாட்கள் பயிற்சி எடுத்த பிறகும், மீண்டும் நாம் வாழ்க்கையின் பளுவை சுமந்துகொண்டே செல்கிறோம்.
அதை மட்டும் புரிந்துகொள்வதே ஞானம்.
